Ken je dat? Je zit eigenlijk niet zo lekker in je vel, maar als je iemand spontaan tegenkomt en diegene vraagt: alles goed? Antwoord je toch automatisch met ‘ja’. Ik voel me de afgelopen weer zo bagger, uitgeput en bleh dat ik gestopt ben met het aftikken van dit sociale dingentje. In het kader van eerlijk durven zijn en die ja niet meer uit mijn mond krijgen. Want NEE, het gaat dus niet goed met mij.
Extreme moeheid
Zoals je mogelijk eerder hebt vernomen zit ik al twee jaar met extreme vermoeidheidsklachten. Eerst schreef ik het toe aan de medicatie die ik slikte tijdens het fertiliteitstraject in het ziekenhuis, daarna ontdekte ik een vitamine B6 vergiftiging én vervolgens bleek ik Hashimoto te hebben. En door het ontlastingsonderzoek vorige maand ook weer nieuwe ontdekkingen gedaan.
Moe van het moe zijn
Lang verhaal kort. In de afgelopen twee jaar heb ik een record-aantal uur geslapen, ontzettend veel lopen lanterfanteren en niets doen én heel wat series op Netflix gekeken . En me natuurlijk behoorlijk lopen opvreten omdat ik baalde van de moeheid, werd ik letterlijk moe van het moe zijn (ik wist niet eens dat het kon) én had ik dagelijks de dubbele afwijswopper te pakken (iets met jezelf afwijzen omdat je iets niet goed doet).
Rasoptimist
Mijn basishumeur is enthousiast en positief. 500% zeg maar. Dus ondanks het gevoel dat mijn lichaam helemaal uitgeschakeld is en niet mee wil doen, blijf ik positief. Bij elke nieuwe stap zie ik het voor me dat die dan toch echt tot de oplossing gaat helpen. En elk momentje van energie, al komt die uit mijn tenen, grijp ik aan om met iDees online en daar geniet ik intens van.
Niet alles is perfect
Ondertussen blijft het soms ingewikkeld. Het is voor een buitenstaander niet voor te stellen hoe moe ik dan ben. Helemaal omdat ik af en toe wel voorbij kom op mijn social media, waar ik ook eerlijk mijn verhalen probeer te delen zonder dat het negatief gedoe wordt. Ik vind het belangrijk om een eerlijk beeld te schetsen en niet mee te doen aan ‘alles is perfect in mijn leven’ trend.
Stoppen met willen werken
De laatste maanden is het weer zo extreem dat ik besloten heb om mijn werk helemaal los te laten. Ik moet zeggen, ik deed al weinig, maar nu heb ik het in mijn hoofd losgelaten dat ik überhaupt iets wil doen. Mijn mind wilde namelijk wel lekker aan de slag, terwijl ik er geen energie voor heb en ook niet het concentratievermogen. Met het stoppen van willen werken, bespaar ik mezelf energie.
Alles goed?
Ondertussen wordt er regelmatig gevraagd of ‘alles goed’ gaat. Niet vanwege de gezondheidsuitdaging, zoals ik het noem, waar ik in zit. Maar meer in de trant van ‘je hoort het even te vragen’. Je kent het wel, je komt iemand tegen en voor je het weet hoor of zeg je zelf: ‘alles goed?’. Je roept ‘ja’ tegen elkaar en je gaat verder of praat nog even door over andere dingen.
Ja-floeper
Automatisch floepen de ja’s al jaren door mijn mond. Terwijl de afgelopen 4,5 jaar toch echt wel pittig zijn geweest. Eigenlijk ging nooit alles goed. Alles is ook wel veel, toch? Maar goed, toch floepen die ja’s er zo uit en daar ben ik best van onder de indruk. Ik moet wel zeggen, het ligt er aan hoe het gevraagd wordt. Als er oprecht op een betrokken, heel bewust, gevraagd wordt hoe het gaat, dan geef je gemakkelijker eerder antwoord.
Nee, dus niet
Ik kan je vertellen, ik ben er mee gestopt met dat ‘ja’ zeggen. De laatste tijd antwoord ik dus meestal met ‘Nou nee, eigenlijk gaat het niet goed’ of ‘Nee, niet alles goed maar wel veel’. Veel mensen kijken je dan wat vreemd aan, omdat ze de simpele ‘ja’ verwachten. Maar ik krijg het gewoon niet meer uit mijn mond. Dit deelde ik laatst met een vriendin en die vond het maar knap dat ik dat durfde toe te geven. Eigenlijk toch best gek dat we niet snel open zijn over hoe het werkelijk gaat? Waarom doen we dat? Willen we de ander niet tot last zijn en in verlegenheid brengen?
Instinker
Ik moet zeggen, laatst stonk ik er weer in. Zei zo automatisch weer ‘ja’ dat ik mezelf achteraf aankeek van huh? Waarom zeg je dat nou. Naja dacht ik, soms is het ook wel gemakkelijker. Want heel eerlijk. Diegene vroeg het meer uit beleefdheid dan vanuit oprechte interesse. En eigenlijk had ik er ook helemaal geen zin in om uitgebreid op in te gaan. Soms is de situatie er ook gewoon niet naar. De vraag ‘alles goed?’ is meestal gewoon een soort van gespreksopener. Even terug naar de studiebanken waarin ik gespreksanalyse en pragmatiek had, tijdens mij studie Communicatie- en Informatiewetenschappen. Is het gewoon zo’n sociaal momentje aan de telefoon, dan antwoord je eerder met ja en als iemand heel bewust die vraag stelt, voel je meer ruimte om écht te antwoorden.
Durf NEE te zeggen
Al met al een interessant fenomeen vind ik zelf. Zo zullen er meer vragen zijn waar we gemakkelijk sociaal gewenst op antwoorden. Maar laten we daar anders eens mee stoppen. Juist in deze tijden. Durf lekker ‘NEE HET GAAT NIET GOED’ te zeggen. Want daarmee open je deuren naar steun van mensen om je heen. Je bent geen zeur, je vraagt geen aandacht. Je bent open en eerlijk. Met deze blog hoop ik je inspireren om eens met oprechte interesse aan mensen om je heen te vragen hoe het gaat. Stel eventueel de wedervraag: en hoe gaat het écht met je? En diegene die nu niet lekker in zijn/haar vel zit; durf ook vooral open en eerlijk te zijn. Het mag. Het gaat je mooie dingen brengen. Én tegelijkertijd kun jij daarmee een inspiratiebron zijn voor de mensen om je heen.
Al met al hier dus behoorlijk moe. Deze blog had ik al twee maanden in mijn hoofd en nu komt hij er pas uit. Zo niet Desiree. Normaal staat hij binnen een uur, na het opploppen van het idee, online. Beter laat dan nooit. Al is het ook de vraag, wat is laat? Alles op zijn tijd. Ik hoop de komende tijd weer wat wijzer te worden en dichter bij de energiebrengende oplossing te komen.
P.s. even voor de leukerds die me graag verder willen ‘helpen’. Ik dank je hartelijk voor je attentheid en vind het fijn als je me niet bericht. 😉 . Ik zet graag de stappen die voor mij goed voelen. Blijkbaar is dit wat ik te doen heb en als ik mijn intuïtie blijf volgen komt de oplossing vanzelf. Daar vertrouw ik op. Heb je zelf bijzondere ervaringen die je wil delen? Dat mag natuurlijk altijd in een reactie onder deze blog.
P.s. 2. Ik loop altijd wat achter met mijn blogs. Met deze blog helemaal. Ik voelde me te NIET goed om uberhaupt de laptop te pakken en dit verhaal te schrijven. Dus als je me op mijn socials voorbij ziet komen en je vindt het niet matchen, dan weet je dit een paar maand terug was en dat het inmiddels weer een stukje beter gaat. In de volgende blog ga ik schrijven over het ontlastingsonderzoek wat ik gedaan heb en wat dit mijn gebracht heeft.
Wil je meer over mijn achtergrond lezen van dit gezondheidsavontuur? Lees dan mijn blogs in de categorie Persoonlijk.
